Hoi Natasja
Wat herken ik veel uit jouw verhaal.
Ik heb hetzelfde gehad met mijn tamme agapornis.
Het volume is natuurlijk van een ander kaliber, een agapornis/edelpapegaai daar zit best wel verschil tussen.
Maar hij deed precies hetzelfde , als ik mijn neus in de kamer liet zien begon hij te schreeuwen.
Aandacht/Jaloezie was bij mij het probleem.
Hij tolereerde niemand in mijn buurt.
Ik was degene waar hij bij ging zitten .
Ik was degene die hem verzorgde.
Ik was degene die hem kon pakken.
Ik was degene waar hij bij los mocht vliegen.
Ik was degene die kusjes van hem kreeg.
Ik kon alles met hem doen.
Niemand anders liet hij toe ( bijten)
Ik was zijn oogappel.
Zelfs mijn kaketoe heeft hij aangevallen als die bij me zat.
De poezen hebben beide een knip in hun oor omdat ze bij zijn kooi zaten.
En de hond is in zijn neus gepikt.
Sjors ( zo heet hij) is voor niets of niemand bang.
Als ik hem aandacht gaf dan was alles goed.
Maar helaas je kan toch geen 24 uur per dag bij je vogel gaan zitten !
Als ik er niet was ( in de kamer) dan was er geen probleem.
Maar zodra ik mijn neus liet zien , begon hij en was niet meer te stoppen.
Dus gaf ik hem aandacht ( om hem stil te krijgen).
Maar het werd van kwaad tot erger.
Inderdaad als ik visite had ging hij zo te keer dat we elkaar niet konden verstaan.
Dan moest ik hem in de slaapkamer zetten dan hield het op.
Maar zodra ik hem terug zette begon hij weer.
Ik heb hem zelfs wel eens op de WC gezet
En inderdaad als de telefoon ging moest ik naar de keuken om de mensen te kunnen verstaan.
Op een keer was ik het zo zat.
Ik heb hem toen voor straf in de volière gezet ( bij de andere agapornissen).
Ik dacht "dat zal je leren" , daar kun je afkoelen , daar hoef je geen babbels te hebben.
Ik heb hem 1 uur laten zitten voor straf ( maar hij was stil).
Toen heb ik hem eruit gehaald, weer terug in de kooi.
Het duurde nog geen kwartier SCHREEUWEN!
Toen heb ik hem terug in de volière gezet "STIL".
En nu een half jaar later zit hij nog steeds in de volière.
Ik ben nog steeds zijn oogappeltje , als ik in de volière kom zit hij als eerste bij me en hij geeft nog steeds kusjes.
Maar hij heeft ook contact gemaakt met de andere vogels , en is helemaal geaccepteerd.
EN HET SCHREEUWEN IS OVER
Dus kortom Vogel
en Ik
en een Happy End.
Sorry voor het lange verhaal.
Maar wilde je mijn ervaring toch even laten weten.
Dat ik helemaal begrijp wat je doormaakt.
Dus Natasja misschien toch een maatje voor Kicah
?
Groetjes Hannie